Broj 1011, 15.jul  2005

Kanadski general Mekenzi

Nije bilo genocida u Srebrenici 

Čitaoci tiražnog kanadskog lista "Glob end mejl" imali su jedinstvenu priliku da od prvog komandanta mirovnih snaga u Bosni, generala Luisa Mekenzija saznaju istinu o događajima u Srebrenici 1995. godine, koja je daleko od slike koju pokušavaju da prikažu pojedini strani mediji.

- Bio sam tamo, znam šta se dešavalo i želeo sam da pokažem da slika nije crno-bela, da "loši" nisu odjednom došli i poubijali "dobre". Situacija je mnogo kompleksnija - kaže u razgovoru general Mekenzi koji u svom tekstu tvrdi da ni približno 8.000 muslimana nije ubijeno u Srebrenici, kao i da su snage pod komandom Nasera Orića ubile nekoliko hiljada srpskih civila.

- Svestan sam da će me možda optužiti da ću ovim tekstom stati na srpsku stranu, ali ljudi moraju da shvate da istina nije jednostavna. Qudi greše jer žele da stvari uproste i ne žele da prihvate da u Srebrenici nije bilo "crnih" i "belih" nego da su svi bili manje-više krivi. Ja nemam nikakvih problema da optužim Mladića za zlodela, ali isto tako tražim i da oni koji su ubijali Srbe budu kažnjeni - kaže Mekenzi.

On svoj tekst u "Glob end mejlu" počinje podsećanjem na događaje iz marta 1993. kada je njegov naslednik na čelu Unprofora, francuski general Filip Morijon, protivno savetima njegovih šefova iz UN, došao u Srebrenicu sa malim kontingentom kanadskih vojnika i rekao stanovnicima da će ih UN štititi. "Njegovi šefovi u UN u Njujorku bili su besni zbog tog obećanja, ali pošto su mediji bili na strani Morijona, odlučili su da uvedu koncept 'zaštićenih zona' za šest oblasti u Bosni, uključujući i Srebrenicu", piše Mekenzi.

Kanadski general dalje piše: "Kada su me pitali koliko vojnika je potrebno da bi se zaštitila oblast, rekao sam 135.000 računajući da Srbi imaju snažnu artiljeriju. Novi komandant UN u Bosni, belgijski general Fransis Brikemon kazao je da je spreman da oblast brani sa 65.000 vojnika. Tadašnji generalni sekretar UN Butros Butros-Gali preporučio je Savetu bezbednosti da UN pošalju 27.500 vojnika, a Savet bezbednosti je prihvatio 12.000. Šest meseci kasnije manje od 2.000 vojnika Unprofora dobilo je zadatak da brani Srebrenicu."

Mekenzi navodi da nije proteklo dugo dok bosanski muslimani nisu shvatili da UN nisu u mogućnosti da održe obećanje o odbrani Srebrenice. "Uz pomoć sa strane oni su uspeli u oblast da ubace na hiljade boraca i dosta oružja. Kako su postajali bolje opremljeni i obučeni, počeli su da napadaju van Srebrenice, pale srpska sela i ubijaju njihove stanovnike, a onda bi se hitro povlačili u bezbednu oblast pod okriljem UN. Napadi su dostigli kulminaciju 1994. godine, i nastavili su se u 1995. kada su kanadske snage zamenjene sa holandskim.

Kada se 1995. godine sneg otopio, Naseru Oriću, koji je vodio muslimanske borce, postalo je jasno da će srpske snage napasti Srebrenicu kako bi ga sprečili da i dalje napada srpska sela. Zbog toga on sa velikim brojem svojih vojnika beži iz grada.

Srebrenica je ostala nebranjena s uverenjem da će ako Srbi napadnu nebranjeni grad, NATO i UN napasti Srbe. I tako su Srbi ušli u grad bez velikog otpora."

    Mekenzi dalje beleži: "Muslimanski muškarci i stariji dečaci su odvojeni, a starci, žene i deca su prebacivani u pravcu Tuzle na bezbedno. To je strašno, ali isto tako treba reći da ako neko želi da izvrši genocid, on neće dozvoliti ženama da odu, jer su one ključne za održanje jedne grupe koju pokušavate da eliminišete.

Mnogi muškarci i dečaci su ubijeni i sahranjeni u masovne grobnice.

Zbirom dva loša nikada se ne dobija dobro, ali oni momenti iz istorije zbog kojih nas je sramota zbog nečinjenja da se ona spreče, ne mogu da se gledaju izolovano bez konteksta koji su do njih doveli", zaključuje Mekenzi.

Pročitajte originalni tekst na engleskom

---

 

generalni guverner

Ugrađen pejsmejker gospođi Klarkson

Tokom rutinskog pregleda prošlog petka, kod generalnog guvernera Edrijen Klarskon primećen je poremećaj srčanog ritma i ona je odmah hospitalizovana. U subotu joj je ugrađen pejsmejker, aparat za regulisanje ritma srca, a iz bolnice je otpuštena istog dana.

Kako je izjavio njen porparol Rendi Majlik, gospođa Klarkson se oseća dobro, ali će zbog oporavka neko vreme morati da napravi pauzu u svojim aktivnostima. Koliko će to trajati odrediće lekari.

Premijer Martin je istog dana telefonirao suprugu gospođe Klarkson, Džonu Ralsto-nu Saulu i izrazio nadu u njen brzi oporavak.

Zamenik generalnog guvernera je predsednik Vrhovnog suda Beverli MkLaflin i ona će obavljati tu dužnost, ukoliko se za tim ukaže potreba.

Gospođa Klarkson je na ovu, uglavnom ceremonijalnu, dužnost naimenovana pre šest godina. Obično mandat generalnog guvernera traje pet godina, ali je septembra prošle godine premijer Martin ovlastio gospođu Klarkson da još godinu dana vrši tu dužnost.

---

 

Vreme u Ontariju

Probleme imaju i građani i nadležni

Talas visokih temperatura koji u Ontariju traje već danima, donosi brojne neprilike žiteljima najmnogoljudnije provincije, ali i nadležnima.

Meteorolozi naglašavaju da je protekli jun potukao sve rekorde što se tiče visokih temperatura, ali i juli ne zaostaje. Uz to, u poslednjih mesec dana palo je svega tri milimetra kiše, a od maja naovamo količina padavina je tek četvrtina od uobičajenih. To je navelo zvaničnike da apeluju na građane da vodu troše racionalno, kako ne bi došlo do restrikcija u vodosnabdevanju.

Potrošnja struje prebacuje sve rekorde, zato što su er-kondišni uključeni sve vreme. Građanima je preporučeno da veće potrošače električne energije uključuju posle osam sati uveče, pošto se tada smanjuju potrebe za strujom.

U Torontu su mnoge službe u pripravnosti i deluju već danima, jer se vremenske neprilike veoma nepovoljno odražavaju na stanovnike. Otvoreni su centri za rashlađivanje, ali mnogi su spas od vrućine potražili u i trgovačkim centrima, bibliotekama, plažama i bazenima. Neki bazeni ostali su otvoreni skoro do ponoći.

Nadležna zdravstvena služba svakodnevno odlučuje da li treba upozoriti građane na rizične vremenske uslove. To zavisi od nekoliko faktora, u koje spadaju temperatura, vlažnost vazduha, oblačnost, brzina i pravac vetra.

U mnogim mestima je kombinacija između visoke temperature vazduha, vlage i smoga takva da je gotovo nemoguće disati. Pojedini građani imaju zdravstvene probleme, a zabeleženo je i nekoliko smrtnih slučajeva koji su posledica vremena. Nadležni kažu da je prošle godine oko hiljadu ljudi u Torontu umrlo zbog vrućine i smoga, a ove godine bi, sudeći po sadašnjoj situaciji, taj broj moga da bude i mnogo veći.

---

 

Novi Zeland

Ukinute restrikcije na uvoz mesa iz Kanade

Ministar poljoprivrede Endi Mičel je saopštio da je Novi Zeland ukinuo sve restrikcije na uvoz mesa iz Kanade koje su uvedene zbog grla zaraženih virusom ludih krava. Tamošnje nadležne inspekcije su time iskazale poverenje u mere kontrole koje se sprovode u Kanadi.

Ministar Mičel je rekao da je ovo jasan znak da se u Kanadi dobro obavlja inspekcija kvaliteta i sigurnosti mesa.

Novi Zeland je petnaesta zemlja u kojoj je ukinuta potpuna ili delimična zabrana uvoza goveđeg mesa iz Kanade, posle maja 2003. godine, kada je otkriveno jedno grlo zaraženo virusom ludih krava.

---

 

delovanjE u vanrednim situacijama

Kanađani nisu psihološki pripremljeni za terorističke napade

U Torontu je ovih dana održana petnaesta Svetska konferencija o delovanju u vanrednim situacijama, na kojoj su učestvovali stručnjaci iz 52 zemlje.

Govoreći na konferenciji, zamenik premijera i ministar za javnu bezbednost Eni MkLilan je primetila da Kanađani nisu psihološki pripremljeni za moguće terorističke napade onoliko koliko bi možda trebalo da budu.

Jedan od dokaza da je ministarka MkLilan u pravu je nedavna anketa među građanima, koju je sprovelo Ministarstvo za javnu bezbednost. Najveći broj anketiranih je izjavio da je u narednih nekoliko godina verovatnije da u Kanadi dođe do iskakanja elektroenergetskog sistema, ledene oluje, pandemije gripa ili ispuštanja nekog opasnog hemijskog materijala, nego do terorističkog napada.

Kanada je jedna od zemalja koje je Osam bin Laden, ipak, izdvojio kao potencijalne mete napada. Na listi se nalaze još SAD, Velika Britanija, Italija, Španija i Australija. Ako se uzme u obzir da su prve tri već direktno pogođene, a da se bombaški napad na noćni klub na Baliju 2002. godine po mnogima može smatrati kao napad na australijske turiste, onda ostaje samo još Kanada. Ministarka MkLilan je rekla da su CSIS i RCMP jasno stavili do znanja da ovde postoje oni koji bi mogli da nanesu zlo. Činjenica da Kanada nije učestvovala u ratu u Iraku nikako ne znači da nismo na meti. Ona je istakla da nikako ne bi trebalo da poželimo da iko živi u strahu, ali da svakako treba da budemo u pripravnosti i da razumemo kontekst vremena u kome živimo.

Ona je takođe, izjavila da federalna vlada želi da obezbedi da se svi Kanađani i ostali putnici koji ulaze u zemlju, tretiraju na isti način, da se zakon primenjuje prema svima podjednako, da komunikacija bude pouzdana i na oba zvanična jezika. Za to je potrebno da se čuju iskustva različitih grupa, u koje spadaju i etničke zajednice.

Sara Marsden, koja je zadužena za obrazovanje u ontarijskom telu za delovanje u vanrednim situacijama, kaže da u slučaju prirodnih katastrofa, hemijskog ili terorističkog napada treba imati namirnice za tri dana preživljavanja. Provincijska vlada naglašava da svaka kuća mora da ima zalihu hrane, vode i drugih neophodnih stvari, poput sveća, lekova i baterijskih lampi. Pored toga, trebalo bi da svaka porodica ima nekoga van grada koga tada možemo pozvati da proverimo. U vanrednim situacijama su telefonske linije u centrima preoterećene, pa je mnogo lakše uspostaviti vezu sa nekim ko je udaljeniji.

Veoma važno je i da svako ima negde da ode, u slučaju da je potrebno da se evakuiše iz kuće. To podrazumeva planiranje i smeštaja za kućne ljubimce, pošto njima nije dozvoljen pristup u centre za evakuaciju.

---

 

I u Torontu ima incidenata

Dva događaja u podzemnoj železnici

Bombaški napadi u Londonu svakako da navode mnoge na razmišljanja o stepenu sigurnosti javnog prevoza na ovim prostorima. Dva incidenta iz proleća prošle godine, iz perioda neposredno posle podmetanja bombi u madridskoj podzemnoj železnici marta meseca, pokazuju da je i ovde bilo pokušaja ali, na svu sreću, ne-uspelih.

O ovim događajima obavešten je i premijer Martin.

Iz podataka koji su dostupni javnosti, vidi se da je u prvom slučaju u podzemnoj železnici primećen čovek koji ljubi knjigu napisanu arapskim pismom. Nakon toga, on je knjigu stavio u akten-tašnu, koju je potom ostavio u vozilu podzemne železnice.

Posle nekoliko dana nadležni iz CSIS-a su saslušavali Kanađanina egipatskog porekla koji je primećen da snima unutrašnjost jedne stanice podzemne železnice.

Oba dokumenta datiraju sa početka maja prošle godine.

Ni u jednom ni u drugom slučaju nisu podignute optužnice, ali je tadašnji savetnik za pitanja nacionalne bezbednosti poslao dokumenta o ovome premijeru Martinu.

Zaposlenima u TTC-u je, nedugo zatim, naloženo da budno prate i prijave svaki slučaj neuobičajenih aktivnosti ili ostavljenih stvari.

Kako se napominje, Ministarstvo za saobraćaj stvara nacionalnu strategiju za bezbednost saobraćaja, koja će objediniti zapažanja radnih grupa u javnom prevozu.

---

 

Pomoć u borbi protiv terorizma

Zamenik premijera Eni MkLilan je saopštila da je Kanada poslala u Veliku Britaniju svoje eksperte za bezbednost i borbu protiv terorizma i spremna je da učestvuje u njihovoj kampanji protiv ekstremizma koji vodi ka teroru. Ona nije precizirala ko je poslat i koliki je tim, ali se pretpostavlja da ga čine ljudi iz obaveštajne službe i RCMP-a.

Kanada je spremna da Britaniji pruži pomoć i u takozvanom blažem ratu protiv ter-orizma. Ovde je već ustanovljena jedna vrsta foruma kultu-rnih grupa, sličnih onima koje je premijer Bler najavio kao deo borbe za iskorenjivanje ekstremizma.

Federalni okrugli sto o bezbednosti, koga čini petnaest predstavnika različitih etničkih zajednica, imao je ove godine dva sastanka na kojima se raspravljalo o njihovim pogledima na mere za nacionalnu bezbednost. Na čelu tog tela je dr Zaher Lakhani, kardiolog iz Edmontona, poreklom iz Ugande, koji je sedamdesetih godina živeo u Lidsu. On je izjavio da je zaprepašćen činjenicom da su teroristi živeli u Britaniji i da su tako malo privrženi svojoj zemlji. Dr Lakhani je predložio Bleru da razmotri mogućnost formiranja okruglog stola, poput kanadskog, što bi bila dobra polazna osnova za mobilisanje moderatora iz čitavog sveta.

---

 

Posle bombaŠkih napada na London

Da li je Toronto dobro pripremljen

Odmah po bombaškim napadima u Londonu oglasili su se nadležni za brigu o bezbednosti u najvećem kanadskom gradu, Torontu. Opšte je mišljenje da je najvažnije biti dobro pripremljen, a veruje se da je u gradu urađeno sve što je potrebno za zaštitu.

Ontarijski komesar za van-redne situacije Džulijan Fantino smatra da je najbitnije razlučiti koje su najbolnije tačke, a gradonačelnik Dejvid Miler veruje da je gradski saobraćaj posebno dobro obavio pripreme za neželjene vanredne situacije.

Do sada su se napadi ograničavali na javni prevoz, dok ostali segmenti infrastrukture nisu bili na udaru. Naročito primamljivu metu za teroriste predstavlja podzemna železnica jer je tu, zbog velikog protoka ljudi, gotovo nemoguće primeniti neki od načina kontro-le putnika i stvari koje oni imaju.

U TTC-u kažu da putnici godišnje zaborave i ostave u vozilima nekoliko stotina paketa i primećuju da, potencijalno, svaki od njih može biti eksplozivna naprava. Oni naglašavaju da je neophodan oprez i praćenje svega što se dešava. Takođe, ističu da su iskustva stečena ovde u nekim incidentima, poput nestanka struje, u avgustu 2003, kao i ona koja su njihove kolege iz Madrida imale prilikom bombaškog napada na tamošnju podemnu železnicu, od neprocenjivog značaja i da mogu u mnogome da pomognu u nekim eventualnim situacijama. Planira se da se na jesen izvede vežba spašavanja kod napada nalik londonskom, u kome će učestvovati sve hitne službe, vojska i naftne kompanije.

Monti Kvinter, ministar zadužen za bezbednost u provinciji, tvrdi da građani Ontarija nemaju čega da se plaše. Potpuno su bezbedni, jer su sve službe nadležne za vanredne i hitne situacije pripremljene za delovanje u svim mogućim prilikama.

---

 

Istorijska odluka Parlamenta

Priznavanje brakova svih supružnika

Parlament je definitivno odobrio da Kanada postane treća zemlja u svetu u kojoj su brakovi homoseksualaca izjednačeni sa tradicionalnim zajednicama muškarca i žene.

Premijer Pol Martin je, neposredno pre glasanja o zakonu C-38, izjavio da se tu praktično glasa o onome što je zagarantovano Poveljom o pravima. Po njegovim rečima, u slučaju ovog zakona radi se o priznavanju jednog od tih prava, što u zemlji u kojoj dominiraju manjine treba da se ispoštuje, a ne da se bira šta će se priznati.

Ovaj zakon podržali su liberale, poslanici NDP-a i Bloka, dok su protiv glasali konzervativci i 32 liberala, tako da je rezultat glasanja bio 158 za i 133 protiv.

Zakon sada odlazi u Senat na konačnu potvrdu, koja se očekuje narednih dana ili nedelja.

Odredba koja je izazvala najžešće polemike je izmena u definiciji o braku. Po novousvojenom zakonu, građanski brak je zakonska zajednica dve osobe, dok je u prethodnoj verziji on predstavljao zajednicu jednog muškarca i jedne žene. Zakon se odnosi na venčanja u opštinama i sudovima, a ni jedna religija nema obavezu da prihvati ili blagoslovi ovakvu zajednicu, ukoliko to ne želi.

Donji dom Parlamenta je otišao na letnji odmor posle ove istorijske sednice i ponovo će se okupiti 26. septembra.

---

 

Reakcije na novi zakon

Harper obećava da će njegova vlada ponoviti glasanje

Odavno nije zabeleženo da je neki zakonski predlog izazvao tolike rasprave i iznošenje argumenata za i protiv, kao što se dogodilo sa zakonom o izjednačavanju svih bračnih zajednica. Žučne diskusije traju i dalje, iako je najspornija prepreka za njegovo usvajanje već stvar prošlosti.

Po ovom pitanju uglavnom nema neopredeljenih, već samo jasno podeljenih na one koji su zdušno za i one koji su ogorčeno protiv. Diskusije na ovu temu dotiču se ljudskih prava, religijske slobode, uloge porodice, društvenih institucija i granica vladinog uticaja.

Konzervativci ne mogu da se pomire sa činjenicom da je zakon prošao parlamentarnu proceduru. Njihov lider Stiven Harper obećava da će se, ako on formira sledeću vladu, ponoviti izjašnjavanje o ovom zakonu i da će svaki poslanik imati mogućnost da se slobodno izjasni.

Ministar pravde Irvin Kotler objašnjava da je to gotovo nemoguće, budući da bi u tom slučaju morali da idu protiv odluke u devet jurisdikcija, jednoglasne odluke Vrhovnog suda i praktično da idu protiv prava na zakon u zemlji.

Konzervativni poslanik iz Alberte Dejvid Četers je usvajanje ovog zakona okarakterisao kao dokaz propasti morala u zemlji. Po njegovim rečima, sve je počelo još davnih šezdesetih, kada je tadašnji premijer Pjer Trido obećao pravedno društvo.

Njegov kolega Majron Tomson zamera vladi što nije zaštitu ljudskih prava započela od onih koja se tiču dece, odnosno donošenjem strožeg zakona protiv dečje pornografije i podizanjem starosne granice za priznavanje seksualne zrelosti na preko 14 godina.

I među liberalima ima onih koji, poput Džona MkKeja, smatraju da će svi federalni političari na sledećim izborima biti kažnjeni zbog ovog zakona.

Međutim, lider Bloka Kvebekva Žil Disep je novinarima izjavio da je srećan jer ovo smatra za pobedu demokratije.

Slično misli i lider NDP-a Džek Lejton, koji zakon označava kao važan korak ka ostvarivanju pune jednakosti za sve građane Kanade.

Alberta, Ostrvo princa Alberta, Severozapadne teritorije i Nanvut su delovi zemlje u kojima i dalje odbijaju da venčavaju homoseksualne parove i mnogi veruju da usvajanje zakona u Parlamentu neće drastično promeniti situaciju, bar još neko vre-me. U ostalim provincijama već je sklopljeno oko tri hiljade brakova supružnika istog pola.

---

 

Preminuo Kedmen

Otišao čovek odluke

Prošle subote preminuo je Čak Kedmen, nezavisni poslanik iz Britanske Kolumbije, čovek čiji je glas sprečio pad vlade 19. maja. On je, naime, pravo sa hemoterapije doleteo u Otavu i dao vladi svoj odlučujući glas, objašnjavajući da to duguje svojim biračima koji su se izjasnili protiv raspisivanja prevremenih izbora.

Kedmen je bolovao od melanoma, najzloćudnijeg oblika raka kože.

Svi političari, kako iz vladajuće, tako i iz opozicionih stranaka, istakli su da će ovaj dobar i pošten čovek ostati upamćen kao osoba duboko posvećena ciljevima za koje se zalagao.

---

 

For Fair Use:   The Globe and Mail (Canada), July 14, 2005 The real story behind Srebrenica By LEWIS MacKENZIE This week marked the 10th anniversary of the United Nations' second greatest failure since its creation in 1945 -- the genocide in Rwanda being the undisputed No. 1. With much fanfare, the ceremonies focused on the massacre of "up to" 8,000 Bosnian men and boys by General Ratko Mladic's Bosnian Serb army in Srebrenica in July of 1995. In the vast majority of recent media reports, the background and responsibilities for the disaster in Srebrenica were absent. Preferred was the simple explanation: a black and white event in which the Serbs were solely to blame. As someone who played a modest role in some of the events preceding the massacre, perhaps a little background will provide some context. In early 1993, after my release from the Canadian Forces, I was asked to appear before a number of U.S. congressional committees dealing with Bosnia. A few months earlier, my successor in the UN Protection Force, General Philippe Morillon, had --against the advice of his UN masters -- bullied his way into Srebrenica accompanied by a tiny contingent of Canadian soldiers and told its citizens they were now under the protection of the UN. The folks at the UN in New York were furious with Gen. Morillon but, with the media on his side, they were forced to introduce the "safe haven" concept for six areas of Bosnia, including Srebrenica. Wondering what this concept would mean, one U.S. senator asked me how many troops it would take to defend the safe havens. "Somewhere in the neighbourhood of 135,000 troops," I replied. It had to be that large because of the Serb artillery's range. The new UN commander on the ground in Bosnia, Belgian General Francis Briquemont, said he agreed with my assessment but was prepared to try to defend the areas with 65,000 additional troops. The secretary-general of the day, Boutros Boutros-Ghali, went to the Security Council and recommended 27,500 additional troops. The Security Council approved a force of 12,000 and, six months later, fewer than 2,000 additional soldiers had been added to UNPROFOR for the safe-haven tasks. Then the Security Council changed the wording of the safe-haven resolution from "the UN will defend the safe havens" to "by their presence will the UN deter attacks on the safe havens." In other words, a tiny, token, lightly armed UN contingent would be placed as sacrificial lambs in Srebrenica to "deter" the Bosnian Serb army. It didn't take long for the Bosnian Muslims to realize that the UN was in no position to live up to its promise to "protect" Srebrenica. With some help from outsiders, they began to infiltrate thousands of fighters and weapons into the safe haven. As the Bosnian Muslim fighters became better equipped and trained, they started to venture outside Srebrenica, burning Serb villages and killing their occupants before quickly withdrawing to the security provided by the UN's safe haven. These attacks reached a crescendo in 1994 and carried on into early 1995 after the Canadian infantry company that had been there for a year was replaced by a larger Dutch contingent. The Bosnian Serbs might have had the heaviest weapons, but the Bosnian Muslims matched them in infantry skills that were much in demand in the rugged terrain around Srebrenica. As the snow cleared in the spring of 1995, it became obvious to Nasar Oric, the man who led the Bosnian Muslim fighters, that the Bosnian Serb army was going to attack Srebrenica to stop him from attacking Serb villages. So he and a large number of his fighters slipped out of town. Srebrenica was left undefended with the strategic thought that, if the Serbs attacked an undefended town, surely that would cause NATO and the UN to agree that NATO air strikes against the Serbs were justified. And so the Bosnian Serb army strolled into Srebrenica without opposition. What happened next is only debatable in scale. The Bosnian Muslim men and older boys were singled out and the elderly, women and children were moved out or pushed in the direction of Tuzla and safety. It's a distasteful point, but it has to be said that, if you're committing genocide, you don't let the women go since they are key to perpetuating the very group you are trying to eliminate. Many of the men and boys were executed and buried in mass graves. Evidence given at The Hague war crimes tribunal casts serious doubt on the figure of "up to" 8,000 Bosnian Muslims massacred. That figure includes "up to" 5,000 who have been classified as missing. More than 2,000 bodies have been recovered in and around Srebrenica, and they include victims of the three years of intense fighting in the area. The math just doesn't support the scale of 8,000 killed. Nasar Oric, the Bosnian Muslim military leader in Srebrenica, is currently on trial in The Hague for war crimes committed during his "defense" of the town. Evidence to date suggests that he was responsible for killing as many Serb civilians outside Srebrenica as the Bosnian Serb army was for massacring Bosnian Muslims inside the town. Two wrongs never made a right, but those moments in history that shame us all because of our indifference should not be viewed in isolation without the context that created them. Retired major-general Lewis MacKenzie was the first commander of UN peacekeeping forces in Sarajevo.

 

 

Copyright © 1996-2016 "NOVINE Toronto"