Klasa 82. profesora Minje Dedića 1979. godine, poznatija kao klasa "visokog rizika", okupila je grupu talentovanih ljudi koji su u potpunosti promenili poimanje puta konvencionalnog umetnika na ovim prostorima.
Ljudi koji su oblikovali domaću kinematografiju u prethodnim decenijama i pozorišnu scenu upravo su potekli iz Dedićeve klase. Među njima je bio i Žarko Laušević. Specifična ličnost koja će, kao i njegove drage kolege, ostaviti trag u glumačkoj profesiji na našim prostorima.
Laušević je rođen 19. januara 1960. godine na Cetinju i možda niko ne bi ni rekao da će Gimnazija u Podgorici biti ta prostorna jedinica koja će ga slučajno, ako je u životu išta slučajno, dovesti do životne tačke na kojoj se trenutno nalazi.
Lauševićev profesor Baćo Kruščić koji je predavao književnost voleo je da prepusti čitanje svom učeniku, a ovo je odgovaralo i njegovim drugarima iz klupe jer, kako je glumac objasnio, "umeo je da razvuče", pa bi čas brže prošao i profesor ne bi stigao da ispita đake.
Ali nije bilo do "razvlačenja" već do talenta jer su ga drugi prijavili u recitatorsku sekciju koju je napravila Vesna Radunović, Lauševićeva prijateljica. Iako je pobegao sa časa i nije znao da je deo recitatorske sekcije, ovaj put će ga odvesti do pobede na opštinskom, potom na republičkom i na kraju u Zagrebu, što je rezultiralo titulom prvaka Jugoslavije sa 16 godina.
Prirodan sled događaja je Lauševića smestio u klasu Minje Dedića na FDU 1979. godine. Maestro za dramske uloge je nakon tri godine na fakultetu debitovao na filmu "Progon", ali uloga Šilje u seriji "Sivi dom" 1986, kao i uloga u filmu crnog talasa "Šmeker" iste godine će pozicionirati Lauševića kao jedinstvenog dramskog glumca na našim prostorima.
Karakterni glumac koji je najveći deo svoje karijere posvetio tragičnim likovima najbolji je primer toga kako glumac koji je maher u drami izvlači ono najbolje i najgore iz fiktivnih i istorijskih likova koji su mu dati. Koliko god protagonista bio odbojan na ekranu ili velikom platnu, Laušević mu je svaki put dao pokrov empatije, ličnu dozu tragedije koja definiše lik onakvim kakav jeste.
Jedan period Lauševićevog života bio daleko zanimljiviji domaćoj štampi i voajerskoj potrebi ljudi koji su prenosili priče i legende o događaju u podgoričkom lokalu 1993. godine, koji će zauvek ostati istetoviran na liku glumca kao gorki podsetnik šta je uradio, i više nego što je njegov glumački pečat – jači od udarca šakom od sto.
Povratak Lauševića na film i televiziju bio je više intrigantan zbog masne crne prošlosti nego zbog glumačkog angažmana, ali umesto da bude medijska maskota i naslovna strana magazina o tužnim životnim ispovestima, vratio se da objasni neke stvari bez pretencioznosti i bez lažne skromnosti. Vratio se da radi ono što zna.
Ono što Lauševiću niko ne može oduzeti i što nikako niko da izgovori jeste da je medju najboljim dramskim glumcima na ovim prostorima.
