Broj
1013, 29.jul 2005
POVRATAK
KORENIMA
Proslavljeni engleski pevač, kompozitor i multiinstrumentalista Gordon
Metju Samner (Mattew Sumner), poznatiji kao Sting, izašao je prošle
nedelje pred publiku letnje pozornice njujorškog Džouns Bič Auditorijuma
(Jones Beach) bez grandioznih video efekata i blještave rasvete.
Tako je počela njegova koncertna turneja pod nazivom "Razbijena muzika",
a na opšte čuđenje Stingovih poštovalaca na bini nije bilo
klavijaturiste, duvačke sekcije ni pratećih vokala.
Fanovi Stinga su inače navikli na pompezan imidž njegovih koncerata još
iz vremena
turneje "Bring on the Night", početkom 90-ih, na koju je tada poveo
najjaču svetsku džez elitu - Brenforda Marsalisa (Branford Marsalis) na
tenor i sopran saksofonu, Derila Džounsa (Daryl Jones) na basu, Kenija
Kirklend (Kenny Kirkland) na klaviru i Omara Hakima za udaračkim
instrumentima.
Ovaj put, na stejdž Džouns Biča u pratnji Stinga na scenu su izašla
svega tri muzičara - kvartet, tip ansambla nalik njegovom bivšem bendu
Polis (Police), koji je prestao da radi još daleke 1986. godine.
I po mnogo čemu drugom, ova Stingova letnja turneja drugačija je od
prethodnih. Umesto ogromnih koncertnih hala on se opredelio za dvorane
srednje veličine i to pretežno po kampusima univerziteta.
Koncert na plaži Džouns Biča otvoren je pesmom "Litijumski sumrak"
(Lithium Sunset) sa CD-a "Mercury Falling".
|
Sting je rođen 2.
oktobra 1951. godine, u mestu Volsend (Wallsend), srezu
Northamberlend (Northumberland) u Engleskoj. Radio je kao učitelj u
srednjoj skoli, predavao englesku literaturu, da bi potom sve
napustio i započeo da se profesionalno bavi isključivo muzikom.
|
Hladnoća
nije nimalo usporila Stinga koji je izveo kompozicije koje dugi niz
godina nisu bile deo njegove koncertne svirke, imajući prevashodno na
umu repertoar i manir interpretacije njegove bivše grupe Polis . Sa njom
je Sting pre dve decenije revolucionisao rok muziku "izvrnuvši je
naopačke", kako su pisali kritičari.
Sting je tada, kao član trija svirao električni bas i bio glavni
kompozitor, a njegove numere su u podjednakoj meri bile "začinjene"
elementima regea, džeza i panka. Gitarske linije više su podsećale na
lepršave harmonske interludije i bile su zapravo u pozadini, dok je u
prvom planu bila ritam sekcija Stingovog basa i Koplendovih bubnjeva (Stenjart
Copeland).
Na koncertu u Džouns Biču Sting je oživeo repertoar svog bivšeg benda
izvodeći pesme "Demolition Man" i "Spirits in the Material Njorld" u
kojima linije bas gitare čine okosnicu pesme. Novi Stingov kvartet
savršeno je "preslikao" živu zvučnu sliku grupe Polis iz 80-ih, sve sa
oštrim i prodornim pikolo dobošem i naglašenim "ride" činelama bubnjara
Džoša Frisa (Josh Freese), do kako ezoteričnih, tako i izraženih stakato
efekata dvojice gitarista Dominika Milera (Dominic Miller) i Šejna
Fontejna (Shane Fontayne).
Sinkopirani ritmovi i kontrapunkt melodije slivali su se u muzicku sliku
koja je gotovo fascinirala publiku. U nastavku koncerta, nakon kratke
pauze, isti manir interpretacije poslužio je i kao "temelj" nešto
novijem Stingovom repertoaru, njegovim, popularnim "britanskim baladama",
kao što su "Fields of Gold" i "If I ever lose my faith in you"...
Pred kraj koncerta Sting je odao počast Bitlsima (The Beatles),
izabravši jednu njihovu nesvakidašnju i možda manje popularnu, u
originalnoj verziji bogato orkestriranu kompoziciju: "Jedan dan u Životu'
( "A day in the life") i uspeo da je upečatljivo interpretira samo uz
dve gitare, bas i bubnjeve.
Sting nije
uvrstio u program koncerta svoj najveseliji deo opusa, privodeći kraju
nastup pesmama 'Nevidljivo sunce' ("Invisible Sun") i 'Kralj bola'
("King of Pain"). Ali, uprkos tome, izvođački manir benda nije podlegao
atmosferi "mračnih" stihova. Na interesantan i zapravo kontradiktoran
način izvedena je pesma 'Doveden do suza' ("Driven to tears") u kojoj se
govori o slavi, sukobima ličnosti i ljudskoj nemoći, ali kroz promene
ritmova, žestoke sinkope, obavijene u ruho afro-kubanskog duha i regea.
Očigledno je da Sting, nakon dve decenije i dalje uspeva da posetioce
dirne u dušu svojim tekstovima i prenese radost svirke sa bine na goste
u publici. Tokom svoje duge solo karijere on se uvek čvrsto držao
rešenosti da isprobava nove stilove, egzotične instrumente,
sintetizovane zvuke i moderne aranžmane.
Suština njegovog nastupa na njujorškoj sceni mogla bi se opisati kao
muzički vremeplov, odiseja u prošlost ili, možda, neka vrstu otkrovenja
novog-starog Stinga.
Praktično, njegove ideje su za poslednjih dvadesetak godina sazrele, pa
se on svesno vratio u možda najoriginalniji period svog raskošnog
stvaralaštva obeležen muziciranjem sa grupom Police. Stingova turneja
takođe označava i prekretnicu, podsećanje na staru mudrost koja, kako u
svakodnevnom životu, tako i u muzici nalazi praktičnu primenu, kojoj se
i on priklonio: "Manje često pruža više"....
Iz nekog razloga koncert u Džouns Biču nije niko snimao, izostao je tim
tonmajstora, što je šteta za sve poštovaoce velikog Stinga.
Radivoje-Lale Nenadović
