|
U danima koji su obilovali kulturnim događanjima u srpskoj
diaspori u Torontu, kada je moralo da se odlučite između interesantnih filmova,
amaterskih i profesionalnih pozorišnih predstava, koncerata,publika je ispunila
30 novenbra dvoranu 'Oplenca' do poslednjeg mesta. Povod tome je bila predstava
posvećena 200 godišnjici rođenja vladike Petre II Petrovića Njegoša.
Predstaviti, na pozorišnim daskama, u relativno kratkom
vremenu, istorijsku ličnost poput Njegoša, koji za mnoge predstavlja sveca,
veliki je izazov pun iskušenja . Rizici su bili brojni od pravljenja nečeg već
viđenog do preambicioznog pa i nedorečenog komada. Mnogi Ljudi iz pozorišne
grupe, koji su radili ovu predstavu, su mi poznati i dragi, veliki su to
pozorišni entuziasti ali i oprobani glumci, tako da sam početak predstave,
očekivao sa velikim interesovanjem… i onda je predstava prošla u jednom dahu,
izuzetno interesantna… "proživljena" i od glumaca i od publike.
Po mom mišljenju. ono što čini predstavu amaterskog pozorišta intersantnom je
lični doživljaj izvođača, kao i njihova bliskost sa radnjom i likovima, što se
retko može videti i u profesionalnim pozorištima. Ako ta bliskost postoji, onda
se ona prenesi i na publiku.Rekao bih da su neki od glumaca 'zadojeni'
filozofskim mislima, koje smo čuli tokom predstave, toliko su verno zvučale.
Reditelj i autor teksta Gojko Roglić, koji se pojavljuje i u ulozi Njegoša,
pokazao se ne samo kao vrsan poznavalac Njegoševog dela, već i poznavalac
senzibiliteta publike koja je poverovala njegovoj 'priči' i prepustila se
predsatavi.
Lično nisam bio spreman ni za časove lektire, ni 'propovedi', ali sam neprimetno
ušao u jednu običnu životnu priču, koja se prenosi evo posle stotina godina na
nova pokoilenja. Predstava nam dočarava Njegoševo dela, kao dela nastala iz
svakodnevnog života. Njegoš i njegovi saborci, saplemenici, su obični smrtnici
koji u teškim vremenima donose mudre ali i hrabre odluke koje su ih učinile
večnima. Stihvi Gorskog venca - Luce mrikokozme, pre nego što su bili stihovi,
bili su misli i razgovori pored ognja, pred boj ili na skupu narodnih vođa.
Zaboravio sam, gledajući ovu prdstavu, da su to Gojko, Ljilja ili Zoran … imao
sam utisak da sam deo te priče. Prisustvovali smo ratničkim razgovorima, besanim
noćima vladara i mislioca, majki i žena što tuguju za sinovima i muževima…
Predstava je imala i još jedan dragocen segment, eksperimentalne izražaje, poput
autentičnog guslanja guslara iz društva 'Vuk Karadžić' kao i igračke numere
članova SKUD 'Oplenc'. Ansambl koji su činili:Vladika Danilo-Gojko Roglić, Majka
Njegoševa-Ljiljana Marković, Iguman Stefan i Serdar Vukota- Zoran Lučić, Vuk
Mandušić-Đorđije Živković, Vuk Mićunović-Vladimir Spasojević, Knez Janko-Mladen
Stojanović, Serdar Ivan-Vladimir Đerić, Pop Mićo i Mustaj Kadija-Mišo Janjić,
Knez Rogan i Skender-Aga-Živko Cerović, Vojvoda Draško-Dejan Očiček, Sestra
Batrićeva-Marina Milošević, Jedna žena-Maja Jovčić, San/Priviđenje Vuka
Mandušića-Slađa Nikšić, Omladina-članovi ansambla SKUD-a Oplenac: Velimir Roglić,
Anja Orbović, Mirko Tubić, Jovana Stojanović, Milica Kalinić, Blagoje Stojanović
i Dajana Lutovac, Mala devojčica-Sofija Vuković, predstavili su nam raznolike
likove od uzvišenih
mislilaca okruženih tišinom noći, bučnih junaka što se u snagu i prkos uzdaju,
pa do poturica što interes za čojstvo trampe, majke razapete između bola i
ponosa.
Žarko Klasnja
|
