Premda po svojoj vokaciji vajar, Dubravka nam se ovde predstavlja slikama rađenim u enkaustici, jednoj od najstarijih slikarskih tehnika, čiji su prevashodni materijali pčelinji vosak i suvi pigmet. Njena tehnologija uključuje i uljanu boju kao i srebrne odnosno zlatne listiće koji slici daruju dramatiku. Način na koji se materijal nanosi na podlogu i zagrevanjem raznosi po njoj na kraju i određuje sliku u tom sloju.
Drugim rečima, njene slike trpe promene u slojevima, jer je materijal napadnut, greban strugan, brušen, četkan i topljen u svakom posebnom nanosu, tako da slike prosto izrastaju iz podloge, pa ih je, poput kakvog savremenog palimpsesta, moguće čitati, pa i tumačiti, u pojedinačnim slojevima ili samo u poslednjem, koji, dakako, sadrži sve ostale.
Atmosfera na slikama je hermetična, tonovi su tamniji, zagasitiji, uz samo mestimične proplamsaje slabe svetlosti koja dolazi iz dubina, kao daleki ođek unutrašnje tenzije. Sve je uglavnom plavo, preovlađuje tamno, zagasito i kobaltno, kao beskraj nebeski i dubina okeana, ali i kao boja usamljenosti, preosetljivosti i melanholije. Na to dolazi siva, neutralna, nalik na primirje između svetla i tame, na izranjanje iz nesvesnog, što na kraju dovodi do gotovo okultno crne, kao boje prapočetka i verovatnog kraja. Potom se, neosetno, prelazi u drugu fazu, koja preko tople sive, prljavo smeđe i svetlo plave, odvodi do narandžaste i žute, kao boja radosti i nade, životne energije i sunca.
Sve je to praćeno i promenom u tretmanu figure. Na početku, ona je u odnosu na pejzaž, koji je neizreciv, i koji sve prožima i guta, posve minimalna, svedena tek na nagoveštaj i slutnju, uhvaćena u koštac sa vlastitim demonima, stvarnim ili nestvarnim, sa prošlošću, sa okolinom, dok se u drugoj fazi ta figura preobražava u dečje likove koji natkriljuju pejzaž, i postaju centralna figura, pretvarajući sve u pokret, u dečju igru, od onih najnevinijih i najsrećnijih, koje su same sebi svrha i smisao.
I na kraju, posmatrajući Dubravkine radove ipak nećemo nikada biti posve sigurni da li su oni po tretmanu kritika otuđenosti ili samo potvrđuju vrlinu samovanja, da li je to, dakle, nametnuto otuđenje ili, pak, samoizabrana samoća, da li je čovek proteran, izopšten i kažnjen (s pravom ili ne, to nikada nećemo saznati), ili je on tu, usred tog beskrajnog, potmulog i hladnog ništa, kao na svome, i odakle se vraća (ako ikada) samo kad on odluči.
Biografija
Dubravka Matić-Mandić je diplomirala i magistrirala na Akademiji likovnih umjetnosti u Sarajevu na Katedri za vajarstvo u klasi profesora Alije Kučukalića i Koste Angeli-Radovanija. Važnije samostalne izložbe (Galerija 'Novi hram', Sarajevo; Galerija Doma mladih, Mostar; Obalne galerije Piran, Galerija 'Loža', Kopar; Muzej XIV Zimskih olimpijskih igara, Sarajevo; Galerija Doma omladine, Beograd i Galery 7, Toronto) i značajnije zajedničke izložbe (Skok u stranu, Umjetnička galerija BiH, Sarajevo; Jugoslovenska dokumenta 87 i 90, Sarajevo; Collegium Artisticum, izložba članova ULUBIH-a od 1985. do 1992, Sarajevo; IV i V pančevačka izložba jugoslovenske skulpture, Pančevo; VIII i X jugoslovensko bienale male plastike, Galerija Kulturnog centra 'Miško Kranjec', Murska Sobota; XXI i XXIII cetinjski salon jugoslovenske likovne umjetnosti '13. novembar', Plavi Dvor, Umjetnički muzej Crne Gore, Cetinje;
I bienale jugoslovenske minijaturne umetnosti, Zavičajni muzej, Gornji Dubravka Matić-MandićMilanovac;
'3x3x3', Izbor jugoslovenskih kritičara, Umetnički paviljon 'Cvijeta Zuzorić', Beograd, i tako dalje.
Dobitnik nagrada, između ostalih, Grand Prix-a na izložbi ULUBIH-a u Sarajevu, prve nagrade za skulpturu na izložbi ULUBIH-a u Sarajevu, otkupne nagrade na Bienalu u Cetinju i otkupne nagrade na Bienalu male plastike u Murskoj Soboti.
Radovi joj se nalaze u javnim i privatnim kolekcijama (Umjetnička galerija Bosne i Hercegovine, Sarajevo, Olimpijski muzej, Sarajevo, Umjetnički muzej Crne Gore, Cetinje, Galerija Kulturnog centra, Murska Sobota).
Na studijskom boravku u Parizu 1989. godine. Učesnik slikarskih i vajarskih kolonija. Član ULUBIH-a i ULUS-a. Od 1991. do 1992. asistent kostimografije u Narodnom pozorištu Sarajevo. Od 1991. do 1992. kustos Galerije Doma mladih u Sarajevu. Od 1993. godine živi i radi u Torontu.
